Hangi evrendoğum anlatısı olursa olsun başlangıçta daima aşk vardır, arzu vardır, ezeli ve ebedi olma isteği vardır. Şunu rahatlıkla söyleyebiliriz: aşk, varlığın ve insan varoluşunun ilk tohumudur.
Hinduizmin en eski kutsal metinlerinden birisi olan Rig Veda’nın (yazılışı MÖ 800-1200) ünlü Yaradılış İlahisi, Varlık’ın Varolmayan’dan nasıl ortaya çıktığını şöyle sorguluyor:
Başlangıçta ne yokluk ne de varlık vardı. Ne bir hava ne de bir gök vardı ötede! O neyi kapsıyordu? Nerede, kimin korumasında? O anlaşılmaz derin şey su muydu? Başlangıçta ne ölümsüzlük vardı ne de ölüm! Ne gündüz belliydi ne de gece. Rüzgarsız kendi gücüyle soludu o! Orada ondan başka bir şey yoktu. Başlangıçta karanlıkla saklanmıştı karanlık. Suydu bütün bu görülmeyen. Var olmaya başlarken, boşlukla doldu o. Sıcaklığın kuvvetiyle Bir Olan doğdu. Başlangıçta istek ortaya çıktı; aklın ilk tohumu odur. Varlığın yokluğa bağlı olduğunu, kalplerine bakarak anladı ermişler.
Rig Veda’nın evrendoğum anlatısına göre, temel karşıtlıkların kaynağı BİR’dir, Bir Olan’dır; bu ayrışmamış ilke başlangıçtaki tek şeydir. Sıcaklık, hayatın ateşleyicisi ezeli arzunun sıcaklığı, boşlukla örtülü BİR’i, yani ilk sularla çevrili potansiyeli ortaya çıkarır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder